Atak paniki to pojedyncze, nagłe wystąpienie fizycznej i psychicznej reakcji alarmowej (walki lub ucieczki), która zwykle trwa tylko kilka minut bez jakiejkolwiek obiektywnej przyczyny zewnętrznej. Związane z tym reakcje fizyczne są często odbierane jako zagrażające życiu, co dodatkowo zwiększa strach i panikę .
Rzadziej ataki paniki mogą trwać przez długi czas (do kilku godzin) ze słabszymi objawami. Czasami na pierwszy plan wysuwają się jedynie objawy psychologiczne (myśli lękowe, derealizacja i depersonalizacja), podczas gdy objawy fizyczne są prawie niezauważalne. Wspólną cechą obu grup jest to, że objawy często nie są rozpoznawane jako wynik paniki.
Ataki paniki są często wywoływane – i podtrzymywane – przez automatyczne, emocjonalne i umysłowe błędne interpretacje fizycznych percepcji, co określa się również terminem błędne koło paniki. Osoby dotknięte chorobą często zwracają większą uwagę na objawy i dosłownie czekają na ich ponowne pojawienie się. Nawracające ataki paniki mogą poważnie wpłynąć na styl życia i są diagnozowane jako zespół lęku napadowego.
Ataki paniki często pojawiają się w połączeniu z innymi zaburzeniami psychicznymi, takimi jak agorafobia i inne zaburzenia lękowe, zaburzenia depresyjne lub zespół stresu pourazowego i zazwyczaj można je dobrze leczyć w ramach psychoterapii. W ciężkich przypadkach stosuje się farmakoterapię – przez krótki czas w leczeniu ostrych ataków paniki.
Stany paniki mogą również występować jako objaw choroby fizycznej. Na przykład w chorobach endokrynologicznych, chorobach ośrodkowego układu nerwowego, tarczycy, sercu, nadnerczach i licznych chorobach nowotworowych. Cechą wspólną tych chorób jest to, że prowadzą do zmian w aktywności współczulnego układu nerwowego i/lub zmienionego uwalniania adrenaliny, noradrenaliny i/lub kortyzolu na różne sposoby. Terapia objawów paniki wywołanych organicznie jest prowadzona medycznie poprzez wyeliminowanie choroby, która ją spowodowała.
Zespół stresu pourazowego to ciężki stan psychiczny, który pojawia się w wyniku pojedynczego lub powtarzającego się zdarzenia, które ma bardzo silny negatywny wpływ na psychikę jednostki ((wojna, klęski żywiołowe, wypadki, przestępstwa, nadużycia itp.). Traumatyczny charakter zdarzenia jest ściśle związany z poczuciem własnej bezradności z powodu niemożności skutecznego działania w sytuacji niebezpiecznej.
Myśli samobójcze pojawiają się wielu dolegliwościach natury psychologicznej, głównie jednak ich natura jest związana z depresją i myślami autoagresywnymi. Myślom tym najczęściej towarzyszy: poczucie beznadziejności, niepokój, panika, psychozy, rostrzęsienie, chęć...
Jeśli niesiesz pomoc psychologiczną pacjentom, dopisz się do naszej ogólnopolskiej bazy psychoterapeutów, psychologów, psychiatrów i innych osób niosących psychologiczną pomoc.
