ICD to akronim Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych. Czasami stosuje się oznaczenie np. ICD-11, co oznacza 11 wydanie. Publikacja ta określa klasyfikację i kodowanie chorób oraz szeroki różnorodne oznaki, objawy, dolegliwości, okoliczności społeczne i zewnętrzne przyczyny szkód i/lub chorób. ICD jest publikowane przez Światową Organizację Zdrowia (WHO), która zajmuję się zdrowiem na poziomie międzynarodowym. System ten ma na celu promowanie międzynarodowego porównania gromadzenia, przetwarzania, klasyfikacji i prezentacji tych statystyk.
Na Międzynarodowej Konferencji (kongres) Statystycznej w Londynie w 1860 r. Florence Nightingale zaproponowała opracowanie pierwszego modelu systematycznego gromadzenia danych szpitalnych. W 1893 roku francuski lekarz Jacques Bertillon przedstawił na konwencji Międzynarodowego Instytutu Statystycznego w Chicago klasyfikację przyczyn zgonów według Bertillona. Wiele krajów przyjęło system Berthillona, który opierał się na zasadzie rozróżniania chorób powszechnych, chorób w określonych narządach i miejscach anatomicznych. Od tego czasu klasyfikacja była rewidowana przez różne instytucje, aż do 1948 r. kiedy to WHO zaczęła przygotowywać i publikować od czasu do czasu poprawione wersje ICD. ICD jest obecnie najszerzej stosowanym systemem statystycznej klasyfikacji chorób na świecie.
W Polsce wykorzystuje się kodowanie procedur w celu określenia kosztów leczenia i wykonanych zabiegów, czy też operacji. Kody dołączane są jako załączniki do recept, faktur wystawionych przez szpital itd.
Zespół stresu pourazowego to ciężki stan psychiczny, który pojawia się w wyniku pojedynczego lub powtarzającego się zdarzenia, które ma bardzo silny negatywny wpływ na psychikę jednostki ((wojna, klęski żywiołowe, wypadki, przestępstwa, nadużycia itp.). Traumatyczny charakter zdarzenia jest ściśle związany z poczuciem własnej bezradności z powodu niemożności skutecznego działania w sytuacji niebezpiecznej.
Jadłowstręt psychiczny (anoreksja z greki. anorexia nervosa: „brak, pozbawienie”, orexis = „apetyt”) to zaburzenie odżywiania, które charakteryzujące się znacznie obniżoną masą ciała, wywołane celowo i/ lub wspierane przez samego pacjenta, w celu utraty wagi lub zapobiegania przybieraniu na wadze. Najczęściej występuje u dziewcząt. Wielu ekspertów uznaje to za formę samookaleczenia. W anoreksji występuje patologiczne pragnienie utraty wagi, któremu towarzyszy silny lęk przed otyłością. Pacjent ma zniekształcone postrzeganie swojego wyglądu fizycznego i ciągle nieustającą obawę przed przybraniem na wadze, nawet jeśli nie jest to faktycznie obserwowane. Wiele pacjentek to młode kobiety, które charakteryzują się obsesją na punkcie wizerunku ciała (myślą, że są „grubie”),
Depresja (łac. depressio „głębokość” lub od łać deprimo „przygniatać, nacisnąć”) to zaburzenie psychiczne, którego główne cechy to obniżony nastrój, smutek, przygnębienie, niska samoocena, melancholia, lęk, nieśmiałość, obojętność, spadek lub utrata zdolności do cieszenia się (anhedonia). Pojęcie to stosowane w terminologii psychiatrycznej i odnosi się także do zespołów objawów depresyjnych występujących w przebiegu chorób afektywnych (nazywanych także zaburzeniami afektywnymi lub zaburzeniami nastroju). Depresja dotyka ludzi w różny sposób i ma różne objawy.
Jeśli niesiesz pomoc psychologiczną pacjentom, dopisz się do naszej ogólnopolskiej bazy psychoterapeutów, psychologów, psychiatrów i innych osób niosących psychologiczną pomoc.
