Co to jest dysmorfofobia?
Dysmorfofobia lub dysmorfofobia to obsesyjny lęk przed byciem brzydkim lub zniekształconym. Dla psychiatrów, którzy tworzyli klasyfikację DSM, jest to zaburzenie psychiczne charakteryzujące się nadmiernym zaabsorbowaniem lub obsesją na punkcie defektów własnego wyglądu, nawet jeśli jest to rzeczywista niewielka niedoskonałość (problem z wagą, duży nos, problemy skórne, zmarszczki, trądzik, blizny). Formą dysmorfofobii mogą być także urojenia dotyczące własnego wyglądu.
Objawy dysmorfofobii
Dysmorfofobia (dyskomfort własnego ciała) jest zaburzeniem obsesyjno-kompulsywnym, ale obejmuje także depresję i izolacje społeczną, a także fobie społeczną. Typowe objawy to:
- Niechęć do własnego wyglądu.
- Skrajnie błędne wyobrażenia o swoim wyglądzie fizycznym.
- Nieustanne dążenie do poprawienia wyglądu.
- Skłonność do szczegółowej analizy wizualnej ciała.
- Niektórzy doświadczają złudzeń, że inni potajemnie wskazują na ich wady.
- Tendencja do nadmiernego pobudzenia emocjonalnego.
- Kamuflażu różnych części ciała za pomocą kosmetyków lub odzieży,.
- Wielokrotne sprawdzanie wyglądu i porównywanie go z innymi ludźmi.
- Częste szukanie werbalnych zapewnień co do swojego wyglądu.
- Osoba takla można czasem unikać luster, ciągle zmieniać stroje, nadmiernie sie czesać, czy ograniczać jedzenie.
Obszar ciała, na którym można się skupić, może być prawie dowolny i zwykle obejmuje twarz, włosy i skórę (a czasem jest to wiele rzeczy jednocześnie). Podtypem dysmorfii ciała jest bigoreksja (anoreksja odwrócona lub dysforia mięśniowa). W dysforii mięśniowej pacjenci postrzegają swoje ciało jako nadmiernie chude, mimo że są umięśnione i wytrenowane. Wiele osób szuka leczenia dermatologicznego lub chirurgii plastycznej, które zazwyczaj nie rozwiązują dolegliwości.
Dysmorfobia – przebieg
Dysmorfobfoia może się nasilać i słabnąć, a nawroty zwykle powodują nieobecności w szkole, pracy lub spotkaniach towarzyskich, czasami prowadząc do przedłużającej się izolacji społecznej. Upośledzenie życia społeczne jest zwykle duże, czasami dochodzi do całkowitego unikania wszelkich działań społecznych. Słaba koncentracja i motywacja towarzysząca dysmorfofobii pogarsza wyniki w nauce i pracy. Cierpienie psychiczne związane z zaburzonym obrazem wyglądu własnego ciała, ma tendencję do bycia coraz większym. Zwłaszcza także stres z tym związany, za czym dalej może pojawić się depresja i myśli samobójcze, na które bardzo przy tej chorobie należy uważać.
Dysmorfofobia – leczenie, psychoterapia
Leczenie dysmorfofobi jest często trudne, leki, takie jak antydepresanty łagodzą stan pacjenta na pewien czas, wysoki jest jednak czynnik nawrotu, i przerywanie leczenia. Wśród metod rehabilitacyjnych warto zastosować profesjonalną psychoterapię. Gdy dysmorfofobia jest długotrwała, towarzyszy jej postępująca i destrukcyjna izolacja społeczna i znaczny spadek jakości życia, tak więc im wcześniej zgłosimy się po profesjonalną do wybranego psychoterapeuty, tym lepiej.
