Osoby z chorobą dwubiegunową często korzystają z mechanizmów obronnych, aby radzić sobie z intensywnymi emocjami, które towarzyszą naprzemiennym epizodom manii i depresji. Poniżej opisujemy kilka mechanizmów, które są szczególnie istotne w kontekście tego zaburzenia:
Zaprzeczenie – Ucieczka od Rzeczywistości
W epizodach manii zaprzeczenie może objawiać się jako ignorowanie ostrzeżeń ze strony bliskich lub specjalistów. Osoba może nie przyjmować do wiadomości, że jej zachowanie jest destrukcyjne, twierdząc: „Nic mi nie jest, po prostu mam więcej energii”. W fazie depresji zaprzeczenie może z kolei dotyczyć potrzeby wsparcia, np. „Poradzę sobie sam, nie potrzebuję terapii”.
Projekcja – Przenoszenie Odpowiedzialności
Projekcja jest częstym mechanizmem, szczególnie w fazie manii, gdzie osoba może przypisywać innym odpowiedzialność za swoje trudności lub emocje. Na przykład: „To wy mnie ograniczacie, dlatego jestem sfrustrowany!”. Projekcja pomaga uniknąć konfrontacji z własnymi trudnymi uczuciami, ale jednocześnie może prowadzić do konfliktów interpersonalnych.
Idealizacja i Dewaluacja
W fazie manii osoby z chorobą dwubiegunową mogą idealizować swoje możliwości i plany, wierząc, że są w stanie osiągnąć wszystko. Z kolei w fazie depresji następuje dewaloryzacja, zarówno siebie, jak i innych: „Nic mi się nie udaje, jestem beznadziejny”. Taki cykl może wpływać na poczucie własnej wartości i relacje z innymi.
Racjonalizacja – Logiczne Uzasadnienia Dla Emocji
Osoby z chorobą dwubiegunową często używają racjonalizacji, aby wyjaśnić swoje impulsywne działania w fazie manii, np.: „Wydanie tych pieniędzy było konieczne, bo to inwestycja w przyszłość”. W depresji racjonalizacja może przybrać formę uzasadniania wycofania się z życia społecznego: „Nie wychodzę, bo i tak nikt mnie nie lubi”.
Jak Mechanizmy Obronne Mogą Pomagać i Szkodzić?
Mechanizmy obronne w chorobie dwubiegunowej pełnią dwie funkcje: z jednej strony pomagają chronić psychikę przed nadmiernym obciążeniem emocjonalnym, z drugiej – mogą utrudniać dostrzeżenie prawdziwego obrazu sytuacji. Na przykład zaprzeczenie lub racjonalizacja mogą tymczasowo zmniejszyć stres, ale w dłuższej perspektywie utrudniają skuteczne leczenie i zarządzanie chorobą.